Νάξος: Ένας πύργος, ένα βλέμμα στο παρελθόν, μια κραυγή για το μέλλον
Άρθρο του Βαγγέλη Πελέκη*
Μέσα από τις καμάρες του Πύργου Μπαζαίου ανοίγεται μπροστά μας η καρδιά της Νάξου — χωράφια, πέτρινοι μαντρότοιχοι, και η γη που για αιώνες έθρεφε ανθρώπους και πολιτισμό. Ένα τοπίο μοναδικό, κυρίαρχο της ταυτότητας και της γόνιμης σχέσης ανθρώπου και γης.
Κι όμως… σήμερα αυτή η γη σιγά-σιγά σιωπά.
Η Νάξος, ένα από τα πλουσιότερα νησιά των Κυκλάδων, χτίστηκε πάνω στην αυτάρκεια. Σιτάρι, πατάτες, ελιές, κρασί και φυσικά η περίφημη γραβιέρα της. Κι όμως, όλα αυτά εγκαταλείπονται βιαστικά για να “καλλιεργηθεί” μόνο ένα πράγμα: ο τουρισμός. Για μια σαλάτα κι ένα φθηνό δωμάτιο, περιοχές μοναδικής ομορφιάς μετατρέπονται σε ανοργάνωτα και αυτοσχέδια θέρετρα για να εξυπηρετηθούν τουρίστες που κάνουν διακοπές.
Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού όμως δεν είναι βιώσιμος δρόμος. Είναι ευάλωτη, εξαρτημένη, και τελικά επικίνδυνη λειτουργία για την ταυτότητα και την αυτάρκεια ενός τόπου. Δεν μπορεί το νησί να ζήσει μόνο με “καλοκαίρι” – ούτε να θυσιάζει τη γη του για μια σεζόν. Κι αν η σεζόν είναι σαν την φετινή, ούτε χειμώνα δεν θα βγάζει…
Αν αφήσουμε την αγροτική Νάξο να σβήσει, χάνουμε όχι μόνο την ιστορία μας αλλά και το μέλλον μας. Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ για κάθε νησί μας.
Δεν ζούμε σε μουσείο, ζούμε σε τόπο που πρέπει να συνεχίσει να παράγει και να προστατεύει την επιβίωση των κατοίκων του. Ο τουρισμός δεν είναι εύκολος πλουτισμός.
Οφείλει να γίνεται με πρόγραμμα, σχεδιασμό και μελέτες για να μη καταντήσει επικίνδυνο ξεπούλημα…
*Ειδικός Σύμβουλος του Δημάρχου Μυκόνου
