Η δικηγόρος από τη Νάξο που διέσχισε κολυμπώντας το Αλκατράζ

Μια  δικηγόρος από τη Νάξο απέδειξε πώς όταν  υπάρχει θέληση το ακατόρθωτο είναι δυνατό.

Η Ευγενία Τζαννίνη είναι ιδρυτικό μέλος της κολυμβητικής ομάδας «Pastra Cretonaxiosa» και μετά τον διάπλου του Βοσπόρου και της Μάγχης κατάφερε να «δαμάσει» τα κύματα του Αλκατράζ.

Η δικηγόρος και επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδας μιλάει στο newsbeast.gr για το πώς κατάφερε να κατακτήσει δύο από τα δυσκολότερα θαλάσσια περάσματα του πλανήτη.

– Πώς βρέθηκε μια δικηγόρος να παλεύει με τα κύματα του Αλκατράζ;

Αυτό είναι μια πολύ παλιά ιστορία. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη αγάπη στην ανοιχτή θάλασσα από τότε που ήμουν μικρή και ζούσα στη Νάξο. Εκεί λοιπόν το όνειρο μου και το παιχνίδι μου ήταν η θάλασσα. Ο πρώτος στόχος που είχα βάλει τότε ήταν η Μάγχη. Ήταν ένα παιχνίδι, ο «φωτεινός παντογνώστης» που είχε το πιο δύσκολο πέρασμα στον πλανήτη, τη Μάγχη. Είχα πει ότι εγώ αυτό θέλω να το κάνω. Είναι λοιπόν μια παιδική αγάπη και την ξαναβρήκα όταν είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με τον αθλητισμό, αλλά με κάτι το οποίο αγαπώ πολύ και αυτό ήταν η ανοιχτή θάλασσα.

– Ο ιστορικός Βράχος των φυλακισμένων, η περιβόητη φυλακή του Αλκατράζ έχει συνδέσει το όνομά της με μια θρυλική απόδραση και αποτελεί σήμερα εμβληματικό αξιοθέατο του Σαν Φρανσίσκο. Γιατί επιλέξατε να κολυμπήσετε εκεί;

Δεν το επέλεξα ακριβώς. Βρέθηκα στο Σαν Φρανσίσκο για επαγγελματικούς λόγους και είχα τη δυνατότητα να το κάνω. Η ερώτηση που έκανα εγώ στον εαυτό μου ήταν η εξής: Θα πας στο Σαν Φρανσίσκο και δεν θα κάνεις το Αλκατράζ; Το μόνο πρόβλημα που είχα ήταν αν θα βρω εταιρεία να μου κάνει το escort boat διότι ήταν Φλεβάρης και επειδή είναι πολύ χαμηλές οι θερμοκρασίες συνήθως κλείνει η περίοδος αυτή. Για παράδειγμα στη Μάγχη τώρα δεν μπορείς να κολυμπήσεις.

Οπότε είχα μέσα μου την απορία αν θα βρεθεί εταιρεία τον Φλεβάρη να κάνει αυτές τις διαδρομές. Βρέθηκε και μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί, όχι μόνο αισθάνθηκαν πολύ φιλικά και ωραία μαζί μου, αλλά έχουν και μεγάλη αγάπη στο νησί που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο, τη Νάξο. Έρχονται τα καλοκαίρια και κολυμπούν στη Νάξο γιατί βρίσκουν τα νερά της πεντακάθαρα και χαίρονται ασφαλές κολύμπι. Άρα, οι βαρκάρηδες που με υποδέχθηκαν και με συνόδευσαν ήταν άνθρωποι, Αμερικάνοι βέβαια, οι οποίοι τυχαίως πώς, αγαπούν πολύ και τη χώρα μας και τη Νάξο ειδικά.

– Διασχίσατε ένα επικίνδυνο πέρασμα από τις φυλακές στις ακτές του Σαν Φρανσίσκο. Τι χρειάστηκε να κάνετε για να φέρετε εις πέρας ένα τόσο απαιτητικό εγχείρημα;

Χρειάστηκε να κάνω πολλές μοναχικές προπονήσεις, δηλαδή έφευγα Φλεβάρη μήνα, πήγαινα σε μια παραλία που είχα διαπιστώσει από τα στατιστικά δεδομένα του Σαν Φρανσίσκο και της Ελλάδας ότι έχει παρόμοια θερμοκρασία που είναι το Λευκαντί στα νότια της Χαλκίδας. Εκεί λοιπόν έχει πολύ κρύα νερά, αυτήν την στιγμή έχει 11 βαθμούς Κελσίου.

Τα άλλα πιο κρύα νερά είναι του Πρίνου, δηλαδή αυτά τα δύο σημεία στην Ελλάδα έχουν τις χαμηλότερες θερμοκρασίες νερού. Εκεί λοιπόν πήγαινα και έκανα τις προπονήσεις μου, όχι καθημερινά, για να συνηθίσω το κρύο νερό. Αυτό ήταν μια δυσκολία στην προετοιμασία, η άλλη δυσκολία ήταν το να κάνω ένα mindset σε σχέση με τις φώκιες και τους θαλάσσιους ελέφαντες που έχει ο κόλπος του Σαν Φρανσίσκο.

Πολλοί μιλούν και για καρχαρίες, εγώ ωστόσο δεν είδα. Λένε ότι γεννούν τα μωρά τους σε ένα γειτονικό νησάκι του Αλκατράζ, το Angel Island. Εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει στην παρουσία θαλάσσιας ζωής στις παραλίες μας.

– Πότε ξεκίνησε η αγάπη και η ενασχόληση με το κολύμπι και τον αθλητισμό γενικότερα;

Η αγάπη για το κολύμπι υπήρχε από πάντα. Στην αγάπη για τον αθλητισμό έχει συμβάλει και η μητέρα μου που ήταν γυμνάστρια στη Νάξο, ο πατέρας μου ήταν επίσης αθλητής στα νιάτα του, και οι αδελφές μου επίσης, επομένως υπήρχε πάντα μια εμπλοκή της οικογένειας με τον αθλητισμό.

Η δουλειά μας είναι δύσκολη επομένως ήθελα να βρω κάτι που να με διασκεδάζει κιόλας και είπα ότι η ψυχή μου είναι στο νερό.

– Πώς προέκυψε η κολυμβητική ομάδα Pastra Cretonaxiosa και ποια ήταν η έμπνευση για το όνομα;

Η ομάδα αυτή είναι μια παρέα, η οποία τείνει να γίνει και λίγο οικογένεια. Ξεκινήσαμε τρεις φίλοι, ήταν ο Βαγγέλης Ζουρμπάκης από το Ρέθυμνο, ο Βασίλης Μαρούλης και εγώ, οι οποίοι κολυμπούσαμε. Προστέθηκε ο προπονητής μας, ο Σωτήρης Πάστρας ο οποίος μας έβαλε την ιδέα ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε το φράγμα των 3 χιλιομέτρων και να πάμε σε μεγαλύτερες αποστάσεις.

Τότε γεννήθηκε και η ιδέα του Βοσπόρου, ένας φίλος μου Τούρκος, μού υπέδειξε ότι γίνεται ένας μεγάλος αγώνας στον Βόσπορο. Εκεί δεν μπορούσαμε να πάμε ως ομάδα ελληνική χωρίς ταυτότητα. Έπρεπε να πάμε με όνομα, επώνυμο και τη σημαία μας. Το θεωρούσαμε ας πούμε ως ένα ιστορικό καθήκον, να βρεθούμε στην Κωνσταντινούπολη, να αγωνιζόμαστε στα νερά του Βοσπόρου και να μην έχουμε ταυτότητα.

Οπότε είπαμε να δώσουμε ένα όνομα, που θα είχε μέσα κάτι και από τους τέσσερις. Άρα, Πάστρας είναι ο προπονητής μας και το μικρό όνομα της ομάδας και το επώνυμο της είναι Cretonaxiosa δηλαδή Κρήτη και Νάξος. Συνήθως πριν από τους αγώνες μαζευόμαστε όλοι μαζί και τρώμε pasta capricciosa, οπότε βρήκαμε ένα παιχνιδιάρικο όνομα που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε τι μέλλον θα έχει.

– Το 2016 διασχίσατε την Μάγχη στηρίζοντας την ΕΛΕΠΑΠ. Γίνατε έτσι η πρώτη ελληνική ομάδα που βούτηξε «στα βαθιά» για καλό σκοπό. Πείτε μας περισσότερα για αυτό.

Η Μάγχη ήταν ένα παιδικό όνειρο. Η ομάδα, η οποία συνεστήθη για να καλύψει τις ανάγκες του εγχειρήματος ήταν τα άτομα που προανέφερα. Επιπλέον, ο Αποστόλης Τσαγκαράκης, ο Κωνσταντίνος Μίχος, η Έλλη Φλέγγα και ο Θοδωρής Ζουμπουλάκης. Όλοι εμείς λοιπόν ξεκινήσαμε να κάνουμε τη Μάγχη, αλλά δεν μας αρκούσε ένα δύσκολο εγχείρημα, θέλαμε να το αφιερώσουμε κάπου. Προσπαθήσαμε λοιπόν να μαζέψουμε χρήματα για να στηρίξουμε έναν πιο ιερό σκοπό.

Επιλέξαμε την ΕΛΕΠΑΠ γιατί θεωρήσαμε ότι είναι ένας φορέας που κάνει καταπληκτικό έργο στα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έχουν πάντα την αγωνία να συγκεντρώνουν κεφάλαια για να μπορούν να αναπτύσσουν το καταπληκτικό και ιστορικό έργο τους, γιατί είναι ο πρώτος φορέας στη χώρα που στήριξε τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Μαζεύτηκε ένα ποσό αρκετό για να μπορέσουν να αγοράσουν ένα σχολικό λεωφορείο, του οποίου η αγορά ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του ’18.

– Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε επαγγελματική και προσωπική ζωή με τις προπονήσεις;

Η επαγγελματική ζωή είναι ανελαστική, οι ώρες που απασχολούμαι στη δουλειά μου είναι πολλές. Αυτό το οποίο έχω μειώσει αρκετά είναι κάποιες μικρές αποδράσεις για ένα καφέ, ένα θέατρο ή ένα σινεμά.

Έχω κερδίσει όμως χαρά και ικανοποίηση διότι μέσα από αυτό έχουμε καταφέρει να συνδέσουμε έναν άλλο σκοπό που πέρα από την ΕΛΕΠΑΠ, μετά ήταν το Charity4U, τώρα είναι το ExcellenSeas και που και αυτό θεωρούμε ότι επιτελεί έργο κοινωνικό και τεράστιο. Επομένως, δεν είναι μόνο οι προπονήσεις, που είναι γύρω στις 2 ώρες την ημέρα αλλά και η ενασχόληση με το ExcellenSeas. Ευτυχώς οι συνεργάτες μου βοηθούν πολύ σε αυτό και η ομάδα.

Από αριστερά: Αποστόλης Τσαγκαράκης, Ισαάκ Καρυπίδης, Βασίλης Μαρούλης, Κωνσταντίνος Μίχος, Ευγενία Τζαννίνη, Θοδωρής Ζουμπουλάκης, Έλλη Φλέγγα, Βαγγέλης Ζουρμπάκης, Σωτήρης Πάστρας

– Τι είναι το ExcellenSeas – Θάλασσες Αριστείας και ποιος είναι ο σκοπός του;

Το ExcellenSeas ιδρύθηκε από τους κολυμβητές της Pastra Cretonaxiosa έχει όμως κι ένα επιστημονικό συμβούλιο που συνδράμει το έργο. Πρόκειται για την απονομή υποτροφιών σε παιδιά ακριτικών νησιών της Ελλάδας, πληθυσμού κάτω από 2 χιλιάδες κατοίκους. Οι άριστοι μαθητές των νησιών αυτών παίρνουν μια υποτροφία για τις σπουδές τους.

Εκεί έχουμε δώσει όλες μας τις δυνάμεις και ότι οργανώνουμε είναι για το σκοπό αυτό. Έχουμε καταφέρει αυτήν την στιγμή να συγκεντρώσουμε 9 υποτροφίες που θα απονεμηθούν φέτος.

– Ποιους στόχους έχετε εσείς για το μέλλον;

Θέλουμε να κάνουμε ένα κολυμβητικό event στην Ελλάδα, να κυκλώσουμε όλο το Αιγαίο, ώστε να αγκαλιάζουμε κολυμβητικά τα νησιά που στηρίζουμε.

Αυτός είναι ένας ωραίος στόχος γιατί είναι ελληνικός, αναδεικνύει τα ελληνικά νησιά, απολαμβάνουμε την ασφάλεια των ελληνικών νησιών γιατί το έζησα στο Αλκατράζ, ότι τελικά στην Ελλάδα έχουμε μεγάλη ασφάλεια στα νερά μας, γιατί δεν έχουμε το φόβο ότι θα βρούμε μπροστά μας εκατό φώκιες.

Είναι για εμάς σημαντικό να αναδείξουμε κολυμβητικά το Αιγαίο, που δεν είναι εύκολη θάλασσα γιατί έχει πολλές εναλλαγές καιρού και κυρίως τα καλοκαίρια έχει παρά πολλά μελτέμια. Τα κολυμβητικά μας events γίνονται πάντα Ιούνιο ή Οκτώβριο. Με αυτό νομίζω ότι συμβάλλουμε στο να ανοίγει η περίοδος για τους open water και να αναδεικνύεται η Ελλάδα ως κολυμβητικός προορισμός open water.

Υπάρχουν παρά πολλά events που γίνονται παγκοσμίως στην ανοιχτή θάλασσα και είναι στα πλαίσια του κολυμβητικού τουρισμού. Με το μήνυμα που στέλνουμε η Ελλάδα είναι και ένας κολυμβητικός προορισμός, πολύ ασφαλής για δύσκολο κολύμπι. Να σημειωθεί ότι από όλες τις χώρες που έχω κολυμπήσει στην Τουρκία, την Αγγλία και την Αμερική, την καλύτερη υποστήριξη σε escort boat, στο συνοδό πλοίο δηλαδή, την έχουμε στην Ελλάδα.

Όλα τα πλοία εδώ έχουν εξοπλισμό που βλέπει την κίνηση της θαλάσσιας ζωής, το βυθόμετρο και το sonar (ηχοεντοπιστικά συστήματα) που δίνουν τη δυνατότητα να ελέγχεις σε μια ακτίνα 250 μέτρων τι κυκλοφορεί. Αυτό δεν το βρήκαμε ούτε στη Μάγχη, ούτε στην Αμερική. Αυτό δεν το περιμένει κανείς να το ακούσει. Επομένως, η Ελλάδα είναι πραγματικά ένας προορισμός που θα μπορούσε να αποτελέσει σταθμό για τον αθλητικό τουρισμό στο open water.

– Σκεφτήκατε ποτέ να παρατήσετε κάποια προσπάθεια αλλά αποφασίσατε να συνεχίσετε και δικαιωθήκατε;

Η μοναδική φορά που είπα ότι τα παρατάω ήταν στο Αλκατράζ διότι κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα σημείο, όπου υπήρχε όπως μου εξήγησε ο βαρκάρης ένα τρισδιάστατο ρεύμα. Εκεί, το βάθος στο οποίο κολυμπούσα ήταν περίπου 20 μέτρα, 300 μέτρα δυτικά γινόταν 150 μέτρα.

Αυτό δημιουργεί ένα εσωτερικό καταρράκτη κάτω από τη γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος δημιουργεί μια δίνη. Αν το έβλεπε κανείς στα 8 μποφόρ, κάνει αυτό που λέμε τη ρουφήχτρα.

Αυτό έπρεπε να το περάσω, εκείνη τη μέρα είχαμε 3 μποφόρ μόνο, οπότε δεν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος. Ήταν ωστόσο 100 μέτρα στα οποία δεν μπορούσα να διασχίσω το ρεύμα, εκείνη την στιγμή σκέφτηκα όχι να τα παρατήσω, αλλά ότι αυτό το πράγμα δεν βγαίνει. Και κάποια στιγμή έκανα την πρόταση στον βαρκάρη να κινηθούμε λίγο πιο δυτικά ώστε να μπορέσουμε να βγούμε στην παραλία.

Το δέχτηκε κι έτσι τελείωσα. Ήταν η μοναδική φορά που είπα αυτό το πράγμα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Μου είπε κι εκείνος «μάζεψε ότι δυνάμεις έχεις, 50 μέτρα είναι, να μπορέσεις να βγεις απέναντι». Εκεί πραγματικά εξαντλήθηκα γιατί είχα και το κρύο εναντίον μου επειδή ήμουν τόση ώρα μέσα στο νερό.

Το Αλκατράζ είναι και γνωστό για τα ρεύματά του για αυτό και οι φυλακισμένοι πνίγονταν όταν έβγαιναν από εκεί. Κι αυτό γίνονταν για δύο λόγους. Οι φυλακές ήταν οι μόνες στην Αμερική που είχαν ζεστό νερό για να μην μπορούν οι φυλακισμένοι να αντέξουν στο κρύο νερό άρα να πεθαίνουν από το κρύο. Όποιος άντεχε το κρύο χανόταν τελικά από τα ρεύματα. Τέτοια δύναμη ρευμάτων δεν έχω δει πουθενά, γιατί έχω κολυμπήσει και στο Βόσπορο και στον Ισθμό της Κορίνθου.

Στο Βόσπορο υπάρχει ένα πολύ μικρό νησάκι, το οποίο είναι και τόπος διασκέδασης των Τούρκων και το οποίο θα μπορούσε να δημιουργεί περιδινήσεις γύρω του, ωστόσο δεν δημιουργεί τέτοια ρεύματα. Στο Σαν Φρανσίσκο το Αλκατράζ δημιουργεί τα ρεύματα.