«Έφυγε» η Μιρέλλα Ναυπλιώτη – Η ποιήτρια που έκανε τη Νάξο πατρίδα και έμπνευση
Σιωπηλά, όπως έζησε τις πιο δημιουργικές της στιγμές, έφυγε από τη ζωή η Μιρέλλα Ναυπλιώτη, σε ηλικία 86 ετών. Μια γυναίκα που ταύτισε το όνομά της με την πολιτιστική ζωή της Νάξου, ποιήτρια, θεατρίνα, δημιουργός, άνθρωπος που άφησε πίσω του έργο βαθιά ελληνικό και αληθινά ναξιώτικο.
Γεννημένη στην Καβάλα το 1939, με ρίζες που κουβαλούσαν την περιπέτεια της ιστορίας, η Μιρέλλα Ναυπλιώτη μεγάλωσε σε μια εποχή περιορισμών και αυστηρών αντιλήψεων. Από νωρίς φανέρωσε την κλίση της στη λογοτεχνία και το θέατρο, όμως οι συγκυρίες δεν της επέτρεψαν να ακολουθήσει τον δρόμο της τέχνης όπως θα ήθελε. Στα δεκαεπτά της, ο πατέρας της την έφερε στη Νάξο, «για να τη φυλάξει από τους πειρασμούς της πόλης». Ήταν ανήμερα των Φώτων του 1956, όταν το πλοίο Μοσχάνθη την έφερε σε ένα νησί που αρχικά της φάνηκε εξορία, μα έμελλε να γίνει ο τόπος που θα καθόριζε ολόκληρη τη ζωή της.
Η Νάξος έγινε για εκείνη όχι μόνο καταφύγιο, αλλά και πηγή έμπνευσης. Εκεί γνώρισε τον φιλόλογο Τάσο Ναυπλιώτη, με τον οποίο δημιούργησαν οικογένεια, και μαζί ίδρυσαν τον Θεατρικό Όμιλο «Διόνυσος». Από εκείνο το σημείο και μετά, η τέχνη έγινε τρόπος ζωής. Ερμήνευσε ρόλους όπως η Εκάβη και η Κλυταιμνήστρα, μα και η Μάνα του Λόρκα, δίνοντας ψυχή σε μορφές που εξέφραζαν τον αγώνα, τη θυσία, τη γυναικεία δύναμη.
Παράλληλα, η γραφή της υπήρξε γνήσια και άφοβη. Με τις συλλογές της Τα τραγούδια της Αριάδνης, Αυτή η φωνή που… μυστική και Το σπήλιο μεσ’ από τα φύκια, η Μιρέλλα Ναυπλιώτη μίλησε για την αγάπη, τη μοναξιά, τη γυναικεία ταυτότητα, μα πάνω απ’ όλα για τη Νάξο – τη γη που αγάπησε όσο τίποτα. Η ποίησή της έχει χαρακτηριστεί «ναξοκεντρική», γεμάτη φως, θάλασσα και συναίσθημα, μια ποίηση που «μοσχοβολά το Αιγαίο».
Το ταλέντο και η προσφορά της αναγνωρίστηκαν ευρέως: βραβεύτηκε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης «Εύα Σικελιανού» στους Δελφούς το 1982 και τιμήθηκε στη Σύρο για τη συμβολή της στο ερασιτεχνικό θέατρο του Αιγαίου. Παράλληλα, υπήρξε Δημοτική Σύμβουλος Νάξου και ενεργό μέλος του Συμβουλίου Γυναικών, συμβάλλοντας με πάθος στα κοινά.
Όσοι τη γνώρισαν κάνουν λόγο για μια γυναίκα ανήσυχη, ελεύθερη, «αντιλοήτικη» —όπως την αποκαλούσαν στη Νάξο—, που δεν χωρούσε σε καλούπια. Έζησε με πάθος, πίστεψε στην τέχνη ως λειτούργημα και άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της σε όσους την πλησίασαν.
Η Μιρέλλα Ναυπλιώτη υπήρξε για τη Νάξο ό,τι η Αριάδνη για τον μύθο: μια γυναίκα που έμεινε στο νησί από επιλογή, για να πλέξει με νήμα λέξεων, θεάτρου και ψυχής μια ιστορία γεμάτη φως.
Η μνήμη της θα παραμείνει ζωντανή – στους στίχους, στις παραστάσεις, και σε κάθε γωνιά της Γρόττας που αγάπησε όσο τίποτα.
